Robert Mast

Sinds ik in 2004 door een teek gebeten ben en daarvan na een week al duidelijke klachten had is mijn leven niet meer hetzelfde. Vanaf het eerste moment dat ik de teek ontdekte en zelf het idee had dat ik daar iets van binnen had gekregen had ik al moeite om daar een toereikende behandeling voor te krijgen, ook al onderkende de dienstdoend arts dat die teek daar 50 uur gezeten moet hebben.

De kuur die ik na anderhalve week alsnog van mijn eigen huisarts kreeg was niet meer voldoende om de inmiddels in mijn hersenen aangelande infectie de baas te kunnen. Wel blokkeerde die behandeling de aanmaak van eigen afweerstoffen, waarna de gangbare antistoffentest negatief bleef en ik in mijn zoektocht voor een intraveneuze behandeling elders voor een dichte deur kwam te staan. Door uitblijven van behandeling werd ik arbeidsongeschikt en moest ik met internet en buitenlandse apotheken zelf mijn weg maar zoeken. Dankzij de medicijnen was ik binnen enkele dagen alweer op de been, maar het bleef pappen en nathouden.

Er zijn rond de herkenning, erkenning en behandeling van Lyme grote problemen. Vanuit het bestuur van de Lymevereniging heb ik meegedaan aan het realiseren van een Burgerinitiatief. Het Burgerinitiatief heeft geleid tot meer onderzoek op het gebied van Lyme, maar nog nauwelijks tot concrete verbetering van de situatie tussen patiënten en artsen.

Als Lymepatiënt wil ik op de voorste rij zitten als het gaat om nieuwe ontwikkelingen die verbetering in de situatie kunnen brengen. Vrijwilligerswerk geeft mij aanspraak en het idee dat mijn inzet een doel dient, daar waar ik een gangbare levensvervulling als huisje-boompje-beestje door de situatie op de lange baan heb moeten plaatsen. Door toedoen van mijn behandeling ben ik nog steeds in staat hooggekwalificeerd betaald werk te vervullen. Naast mijn baan is er eigenlijk maar weinig tijd voor vrijwilligerswerk.
Met mijn inzet voor Stichting Tekenbeetziekten hoop ik bij artsen meer begrip te vinden voor bestaande en toekomstige patiënten.