Nog meer NVMM sprookjes

In juli 2015 verscheen een publicatie uit NVMM hoek [1] die nogmaals probeert de problemen met Lyme serologie onder het vloerkleed te vegen, ditmaal voor een internationaal publiek en vermoedelijk in de hoop dat dit soort misleidende informatie nog hoger in de citatie indexen komt en ook in andere landen navolging vindt. Kort samengevat: men kijkt naar de prestaties van Lyme serologie bij een zorgvuldig geselecteerde groep modelpatiënten en extrapoleert dat vervolgens moeiteloos naar álle Lyme gevallen. Voorspelbare conclusie: het is prima voor elkaar bij de Nederlandse Lyme diagnostiek (ja, even afgezien van die vele ‘fout-positieven’). Ik ga hier niet verder op het artikel in omdat dat teveel eer is voor dit soort wetenschappelijk prutswerk en het artikel grotendeels een herhaling van eerdere zetten is [2]. Van auteurs zoals van Dam, Brandenburg en van Burgel is weinig anders te verwachten, aangezien die al jaren overtuigd het IDSA evangelie prediken waarin de bijna-onfeilbaarheid van Lyme serologie een centrale rol speelt. Dat ook diverse andere auteurs hier hun naam onder durven zetten is diep triest, zeker na de felle discussies van de afgelopen jaren rondom Lyme diagnostiek.

Gelukkig zijn er ook nog landen waar de onderzoekers NIET blind geloven in Amerikaanse sprookjes (of noodgedwongen doen alsof ze er in geloven, omdat ze anders hun baan, financiering of publicatiemogelijkheden kwijtraken). In juni 2015 verscheen alweer een Chinese publicatie waarin Lyme serologie en PCR-sequencing vergeleken werden [3]. Dit onderzoek werd uitgevoerd in de Chinese Hainan provincie, een subtropisch eiland waar volgens de IDSA-doctrine sowieso geen Lyme kan voorkomen, dus u bent gewaarschuwd: het gaat hier om subversieve informatie. En zoals u vermoedelijk weet: PCR en DNA sequencing worden bij steeds meer infectieziekten gebruikt voor de diagnostiek en zijn voor rechters degelijk genoeg om mensen levenslang achter de tralies te zetten, maar voor Lyme diagnose zijn deze technieken volstrekt ontoelaatbaar! We adviseren u dus dringend hier te stoppen met lezen.

De Chinese onderzoekers vergeleken de prestaties van het standaard tweestapsprotocol voor Lyme diagnose (IFA/EIA test met Western Blot confirmatie test) en een nested-PCR test met sequencing confirmatie bij patiënten met verdenking van Lyme (met arthritis of neuroborreliose symptomen). Een directe vergelijking met de in Nederland gebruikte serologische tests is niet mogelijk, omdat de onderzoekers eigen ‘in-house’ tests gebruikten in plaats van de bij ons gangbare testkits van vooral Amerikaanse fabrikanten. Dat neemt niet weg dat de uitslag van het onderzoek opmerkelijk is: van de 259 patiënten bleken er 43 positief volgens de IFA test (16.6%) en 6 daarvan konden bevestigd worden met de Western Blot confirmatie test; oftewel slechts 2.3% was positief volgens het tweestapsprotocol (en dus 14.3% ‘fout-positief’, volgens NVMM interpretatie). Met PCR-sequencing werden 27 positieven gevonden (10.4%), echter géén daarvan was positief volgens het tweestapsprotocol (nog meer ‘fout-positieven’ dus, volgens NVMM)! Uit de sequencing resultaten bleek dat in de meeste gevallen sprake was van een besmetting met B. garinii, en bij een kleiner aantal B. afzelii of B. valiasiana – zoals je kunt verwachten in China, waar de voorkomende Borrelia soorten in grote lijnen lijken op die in Europa.

Als ik nu ga analyseren op de manier zoals Ang c.s. in hun artikel over serologie doen, dan zou de conclusie zijn dat serologie met tweestapsprotocol een gevoeligheid van 0% heeft. Immers, PCR-sequencing is keihard bewijs voor een Borrelia infectie (ongeacht wat de NVMM sprookjes beweren) en géén van deze gevallen werd met serologie gevonden!! Ik zou ook de 27 PCR positieve gevallen (Borrelia infectie ondubbelzinnig bewezen plus passende symptomen), samen met vergelijkbare gevallen uit eerdere artikelen, als zeer kenmerkende Lyme gevallen kunnen bestempelen en opnieuw onderzoeken in een ‘nationwide evaluation’ van diagnostische tests. Met vermoedelijk als uitkomst dat PCR-sequencing een gevoeligheid (én specificiteit) van bijna 100% heeft en dat serologie volstrekt waardeloos is. Maar zo’n analyse ga ik u niet voorschotelen, want in tegenstelling tot de NVMM vertegenwoordigers probeer ik objectief te blijven.

Een uitgebreide analyse van het Chinese onderzoek zou te ver voeren, bovendien zijn niet alle details beschikbaar. Maar het bevestigt het beeld van diverse eerdere vergelijkingen van Lyme serologie en PCR-sequencing [4]: er zijn vaak grote verschillen tussen de resultaten van beide diagnose technieken, en gezien de zeer hoge bewijskracht van PCR-sequencing is onmogelijk vol te houden dat serologie – en dan met name het tweestapsprotocol – goed presteert. Vermoedelijk hebben beide technieken belangrijke – maar verschillende – beperkingen. Conclusie van de Chinese onderzoekers – waar ik mij volledig bij aansluit – is dat voor Lyme diagnostiek beide technieken naast elkaar gebruikt moeten worden. Als dan ook nog eens goed gekeken wordt naar de grote verschillen dan valt er vast het nodige te leren waardoor de Lyme diagnostiek verbeterd kan worden.

Het is duidelijk dat van de NVMM microbiologen weinig anders te verwachten valt dan leugens en bedrog. Hopelijk bijten de Chinezen door bij hun inspanningen om de Lyme diagnostiek te verbeteren zodat de IDSA/CBO/NVMM sprookjes definitief verwezen kunnen worden naar waar ze thuis horen: in het rijk der fabeltjes en niet bij de diagnostiek van een ernstige infectieziekte.

(N.H., september 2015)